Rozdział 2 - "Co się stało?"

~ Asia ~ 

To był Kamil Stoch! Nie wierzyłam własnym oczom. Mistrz Świata stał właśnie przede mną, a ja nieruchoma jak słum wpatrywałam się w jego cudowne oczy. Nie sądziłam, że jest tak przystojny. Zabrał mnie do auta i pojechaliśmy do pensjonatu w którym miałam się zatrzymać. Po drodze zadzwoniłam do rodziców, że wylądowałam i poinformowałam ich o całej tej akcji. Byłam, jestem i będę mocno podekscytowana. To jest coś niesamowitego! Spotkać swoich idoli podczas jednej, zwykłej podróży! Myślałam, że śnię, więc poprosiłam Kamila o uszczypnięcie, a on tylko się zaśmiał. Po kilkunastu minutach byliśmy pod domkiem w którym miałam spać, Kamil zostawił mnie tam i szybko gdzieś odjechał, bo dostał ważny telefon. Ja więc poszłam do budynku głównego i zapytałam o rezerwację na moje nazwisko. Pani uprzejmie poinformowała mnie, że taka rezerwacja nie istnieje i, że być może została zapisana na inne nazwisko. Sięgnęłam więc po telefon i zadzwoniłam na numer podany na zaproszeniu. Nikt nie odbierał. Czułam się samotna i opuszczona. Nie znam Krakowa zbyt dobrze, a autobus mam dopiero jutro rano. Zapytałam się więc recepcjonistki czy mogę zostawić walizkę w hotelu, odpowiedź była pozytywna, więc tak też zrobiłam. Postanowiłam wybrać się na Starówkę do swojej ulubionej kawiarni. Zamówiłam pyszną, zieloną herbatę i oczekiwałam na telefon. Po chwili jednak ujrzałam swoją koleżankę ze szkoły, ona zaproponowała mi nocleg u siebie, lecz odmówiłam, bo nie chciałam, aby rezerwacja w ekskluzywnym hoteliku przepadła. Szwędałam się po drugiej stolicy Polski przez jakieś 2 godziny, co chwilę zatrzymując się w jakimś sklepie. Nagle usłyszałam cichy dźwięk pochodzący z mojej torebki, pomyślałam o jednym. Wyświetlił mi się numer nieznany, ale odebrałam bez wahania. "Tak słucham?" - zaczęłam rozmowę. "Asiu, rezerwacja jest na moje nazwisko, za pół godziny pod hotelem będzie moja żona. Mam nadzieję, że miło spędzicie razem wieczór." - rzekł nieznajomy i rozłączył się. W sumie, był to chyba Kamil, bo nikt z moich znajomych nie jest żonaty, pozatym wszystkich numery mam zapisane. O wyznaczonej godzinie byłam już na ulicy, przy której znajdował się hotel. Widziałam jak macha do mnie jakaś blondynka. W pierwszej chwili pomyślałam o Therese, ale ta myśl szybko wyparowała z mojej głowy. Podeszłam bliżej i ujrzałam Ewę. Tak, tą Ewę. Przedstawiłam się, a ona zaproponowała mi wspólne spędzenie czasu w SPA. To chyba najlepsze co mogło się dziś jeszcze wydarzyć! Ewka załatwiła nam pokój, dość spory, bo jest w nim dużo wolnej przestrzeni. Od razu przebrałyśmy się w stroje kąpielowe i w szlafrokach powędrowałyśmy na basen. Droga prowadziła przez hol, wszyscy wgapieni byli w nas jak byśmy spadły z Księżyca. Jednak jeden wzrok przykuł mą uwagę. Był to wzrok pewnego skoczka znanego mi dotąd tylko z telewizji. Dziwnym trafem się uśmiechał. Nigdy nie widziałam go w takim stanie, działo się coś dziwnego. "To był Peter, prawda?" - zapytałam swoją nową koleżankę. "Tak." - powiedziała ze śmiechem i dodała: "Uśmiecha się, to niespotykany widok. Zapamiętaj ten dzień do końca życia." Obie zaczęłyśmy się śmiać. Po kilku minutach jednak się opętałyśmy i weszłyśmy do zimnej, głębokiej wody. Każda popłynęła w swoją stronę. Pływałam tak przez kilkanaście minut, lecz robiło mi się coraz zimniej i postanowiłam wyjść z wody. Położyłam się na leżaku, włożyłam słuchawki i odpłynęłam w swojej ukochanej muzyce. Nie zorientowałam się nawet, że ktoś nade mną stoi. Kiedy otworzyłam oczy ujrzałam dość wysokiego mężczyznę, próbującego mnie obudzić. "Przepraszam, czy ten leżak jest wolny?" - zapytał swoim niskim głosem, jednakże jakim cudownym. Zmieszana całą tą sytuacją kiwnęłam głową, po czym dodałam: "Wie pan może gdzie jest moja koleżanka?". Po chwili zastanowienia otrzymałam odpowiedź: "Dostała telefon i dość szybko wyszła do holu". "Dziekuję!" - rzekłam. Cała zdenerwowana zabrałam swoje rzeczy i udałam się w pośpiechu do pokoju. Podeszłam do drzwi, zaczęłam pukać, ale nikt nie otwierał. Byłam jeszcze bardziej zestresowana. Jednak za chwilę, drzwi powoli się otworzyły, weszłam do pokoju i ujrzałam tam Ewę, siedzącą na łóżku i płaczącą, Kamila, który starał się ją pocieszyć i jeszcze jednego faceta, którego niestety nie umiałam rozpoznać. "Co się stało?" - zapytałam szeptem, jęcząc. "Tom wszystko Ci wytłumaczy, idźcie do drugiego pokoju." - powiedział Kamil zdruzgotanym głosem, a po jego poliku poleciała łza. Ja też czułam się smutna, chciałam płakać razem z nimi, ale wolałam poczekać na wyjaśnienia. Tom zabrał mnie do salonu, lecz zanim się tam znalazłam już o wszystkim wiedziałam. Odgłosy karetki i tłumy fanek krzyczące to nazwisko. "Tak nie może być! To nieprawda!" - krzyczały moje myśli. Jednak Tom wszystko to potwierdził, postanowiłam pojechać do szpitala, by ostatni raz go zobaczyć.

 ---------------------------------------------------------------

 Jak myślicie, co się stało? Kogo Asia chce ujrzeć po raz ostatni? :)  

Nowy rozdział już niedługo! ;)

DZIĘKUJĘ WAM ZA TYLE ODWIEDZIN! BLOG ISTNIEJE DOPIERO KILKA GODZIN, A LICZNIK WCIĄŻ PODSKAKUJE! <3